Солҳои охир тероризм ва экстремизм ба хатари бузурги глобалӣ табдил ёфта, бо шаклу усулҳои боз ҳам дахштноктар дар кураи замин рунамоӣ дорад.  Инсоният тӯли зисташ дар рӯи замин бори нахуст бо амалҳои ғайриинсоние, ки таърих онро ёд надорад, рӯ ба рӯ гаштааст. Кишварҳои зери ҳадаф қарорёфта харобу валангор гардида, мардумонаш зери озори сахти бераҳмона ҳалок мегарданд. Овозаи ваҳшонияташон то ба гӯши фалак расида, сайёраро ба ларза овардааст.

       Ин даъвати навбатии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат , Президенти Чумҳурии Тоҷикистон ,муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд,  ки   рӯзи 12 майи соли равон дар мулоқоташон бо аҳли ҷомеаи кишвар садо доданд. Аз оғоз то анҷом дар  суханронии Пешвои маҳбубамон   мазмун ва оҳанги даъватӣ эҳсос мегардид.

Дар замони мо, ки пур аз таззод, мушкилот, ихтилофу зиддиятҳост, доир ба афзудан ва густариши экстремизм, фундаментализм, терроризм ва дигар зуҳуроту падидаҳои номатлубу хатарафзо зиёд ҳарф мезананд ва менависанд. Маънои аслии «экстремизм» чист ва он чӣ гуна падида аст?

Имрӯзҳо ҳамагон симои разилонаи намояндагони гурӯҳи наҳзатиҳоро, ки ҳамчун хоинони давлату миллат дар зери қаноти хориҷиҳо паноҳ мебаранд, шинохтанд.