Вокуниш: Терроризм яке аз мушкилоти глобалӣ ва мубрами асри бисту як аст. Он ба сирояте монанд аст, ки дар саросари ҷаҳон паҳн мешавад. Хусусан ҷавононе, ки намояндагони онҳо ҳанӯз ҳамчун шахс ташаккул наефтаанд, ба ӯ осебпазиранд. Дар айни замон, ҷомеаи ҷаҳонӣ бо ин падидаи манфӣ фаъолона мубориза мебарад, аммо мутаассифона на ҳамеша муваффақ аст. Гурӯҳҳои террористӣ ҷамоатҳои хеле муташаккил бо ташкилкунандагон, ёрдамчиен, ҷалбкунандагон, мутахассисони омодасозии ҷангӣ, иктишофӣ ва зиддитеррористӣ мебошанд. Террористон захираҳои азим доранд. Аммо терроризмро мағлуб кардан мумкин аст. Агар ҷавонон ба мубориза алайҳи ӯ ҳамроҳ шаванд, пас эҳтимол дорад, ки мо ин бадиро ба таври қатъӣ решакан кунем, ки ҳает ва некӯаҳволии моро зери хатар мегузорад. Ҷавонон бояд оромӣ ва сулҳеро, ки дар он зиндагӣ мекунад, қадр кунанд ва ҳифз кунанд. Аммо баъзе ҷавонон аз арзиши ин ҷаҳон бехабаранд ва ин яке аз мушкилоти асосиест, ки онҳо метавонанд террорист шаванд, ки бо ваъдаҳои ҷолиб ҷалб карда мешаванд ва ё зери таъсири ифротгароӣ қарор мегиранд, яъне ба риояи арзишҳо ва эътиқодҳои идеологӣ, динӣ дар бораи роҳҳои ноил шудан ба онҳо, берун аз меъерҳои умумибашарӣ ва иҷтимоӣ, аниқтараш дар бораи куштор ва шиканҷа. Шартҳои асосие, ки барои пайдоиши терроризм замина фароҳам меоранд, максимализми ҷавонон, ташнагӣ ба зиндагии беҳтар, бепарвоии онҳо ба дигарон ё ҳатто талхӣ, шубҳаҳои онҳо ё нафаҳмидани он, ки роҳи интихобкардаи террор ба кадом мушкилот оварда мерасонад, ҷаҳолати онҳо нисбат ба дин, надонистани онҳо, ки барои имондори ҳақиқӣ зӯроварӣ мамнӯъ аст, доштани стереотипҳое, ки метавонанд дар оянда ақидаҳои шадидро тасдиқ кунанд ё як қисми онҳо шаванд.
Умаралиев А. мудири шуъбаи ташкилӣ ва кор бо кадрҳои КИ ҲХДТ дар ноҳияи Кӯшониён
