Ман дар ҳафтаномаи “Тоҷикистон” мақолаи Одил Нозирро ман роҳи муборизаро дигар мекунам, мутолиа кардам ба худ савол додам ба ин бачаҳои зебову босаводи мо чӣ намерасад? Магар Шарофиддин Гадоев ба гиряву нолаҳои модари тоҷик ва бо меҳр нигоҳ кардани падари тоҷик дилаш намесузад? Ба саволҳои мухбир ҷавоби аниқ додааст, аммо ман ҳамчун зан модар фикр мекунам, ки Тоҷикстон гул – гул шукуфта истодааст ва ба мо модарон дигар кардани вазъи сиёсиии мамлакат лозим нест. Мо аз сари худ ҷангу, ғаму мурдаю кулфат гузаронидем ва имрӯз онро боз аз нав дидану шунидан ва гирифтор шудан намехоҳем. Ман ҳамчун муаллимаи таърих бо эмони комил мегуям, ки дар давлате, ки апазитситя бошад ба тинҷии он давлат ва сиёсати сулҳдустонаи он роҳбари давлату халқи осоишта хатари монанде “Каждуми таги бӯрё” мебошад, ки як рӯз не рӯзи дигар неши заҳрдори худро мезананд ман зани тоҷик модар аз наҳзатиҳои дайдуе, ки дар хориҷӣ кишвар мебошад хоҳиш не талаб мекунам мо модаронро озод гузоранд , ки бори дигар гиряҳо ва нолаҳои “Вой бачам” ва “Вой хонам” – ро накунем.
Мо дар ватани зебову озод муддати 27 сол боз зиндагиву кору фаъолият мекунам ва аз Сарвари давлату Пешвои миллат комилан ризоем ва намегузорем, ки ин наҳзатиҳои дайду фикрҳои ҷавонони моро вайрон кунанду ба оромиву тинҷиву Ватани азизамон Тоҷикистон халал расонанд.
Шахси босаводу оқил ба ин дигаргунҳои ватан бо чашми ақл назорат кунаду доир ба ин навгониҳо “Неругоҳҳои барқӣ”, роҳҳо, боғу гулгаштҳо мактабҳои ҳозиразамон бозору дуконҳо, театру донишкадаҳои оллӣ назар карда ифтихори ватандорӣ кунад, ин марди боақлу бо нанг мамлакати харобаро аз вартаи парокандагӣ ба боғи зебо табдило додааст. Бояд на фақат аҳсан балки аз офаридагор зораву илтимос кунем ки абадӣ сарварӣ Тоҷикистону тоҷикон бошад . Бачаҳои ба ном апазитсия пеш аз ҳама аз халқи тоҷик пурсед онҳоро шуморо мехоҳанд ин идеяҳои шумо ба фикророи ба мо лозим нест.
Корманди шоистаи Ҷумҳурии Тоҷикстон,
аълочии маориф ва вакили маҷлиси халқии ноҳияи Кӯшониён
Абдуллоева Чуҳригул
