Дар таҷрибаи инсоният масъалаи ягонагӣ, ҳамдили Ваҳдат ва сулҳ аз ҳама бештар мавриди таваҷҷӯҳ ва баррасӣ қарор ёфтаанд. Мафҳуми “Ваҳдат” дар соҳаҳо ва равияҳои гуногуни илми муоссир зиёд дучор омада, категорияи маъмул ва серистифодаи фалсафӣ маҳсуб мешавад.

   Дар замони муосири ҷаҳони имрӯза, ки хатарҳои гунонун ва паемадҳои марговар бо наслҳои одами рӯ ба рӯ мегардад, такомул ва ташаккули сохторҳои давлатдории ҳар як кишвар аз сарҷамьи ва иттиҳоди сокинонаш вобастагии калон дорад.. Ғояи ба ваҳдатгаройи кашидани халкҳо ва таҳти он гаравидани хурду бузурги шаҳрвандон сиёсати дуруст ва бардавоми ин ё он давлатро иньикос менамояд.

      АНДЕША: Решаҳои дӯстии халқҳои тоҷику ӯзбек ба умқи асрҳо расида, аз қадимулайём муносибатҳои дӯстӣ ва ҳамсоягӣ миёни онҳо устувор буд. Таърих гувоҳи он аст, ки ин ду миллат дар якҷоягӣ сарзамини худро, борҳо аз ҳуҷуми аҷнабиён наҷот дода, онро аз харобазор ба гулистон табдил карда, ба насли имрӯзу фардо ва ҷаҳониён. Шоҳроҳи бузурги абрешим ва марказҳои тамаддуни худро дар симои Бухорову Самарқанд, Хеваю Балх, Тошканд, Панҷакент, Хуҷанд ба Ҳисор гузоштанд.

     Дружба таджиков и киргизов с взгляда истории длинная и долгая, мы таджики в Средной Азии жили с узбеками, туркменами, казаками, киргизами и с Бухарскими эмиратами. Во время советской власти целых 70-лет мы жили как единая, целая могучая, государство падая руку дружбы помогая друг-другу вовсём. Дни Великой Отечественной Войны, мы жители, боролись, сражались бокобок с немецкими фашистами и одержали победу как единое целое.