Сулҳу ваҳдат ибораҳоянд, ки ҳамеша дилчаспу дилнишин ва бо аҳли шево садо дода, бевосита шунавандаро ба фикр кардан водор месозанд. Сулҳ-оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ ва толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар аст. Ваҳдат бошад ба ҳам омадан, сар аз як гиребон бурун овардан, ҳамдигарфаҳму поктинату миллатдӯст будан. Ваҳдат-беҳтарин неъмат, ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушди тоҷикон, нумуи даврон хастии инсон дар ҳар замину замон аст.

     Имрӯзҳо бо гарм шудани ҳаво ва оғоз гардидани мавсими оббозӣ талаботи мардум ба обу оббозӣ рӯз аз рӯз зиёд мегардад. Аз дигар минтақаҳои Ҷумҳурӣ низ бо ин мақсад меҳмонон ба шаҳр ташриф меоранд. Албатта обутоби бадан ва оббозӣ барои саломатии инсон, баланд гардидани фаъолияти руҳию ҷисмонии он фоидаовар мебошад, вале бояд фаромуш накунем, ки об дар баробари фоиданок будан, боз фалокатовар низ ҳаст.

    Имрӯзҳо Тоҷикистони азизи мо дар арафаи ҷашни 23-юмин солгарди Ваҳдати миллӣ қарор дорад. Мардуми сарбаланди тоҷик, таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар даврони соҳибистиқлоли ба дастовардҳои бузурги миллӣ ноил гардиданд. Ваҳдати миллӣ мардуми тоҷикро сарҷамъу муттаҳид намуда, сулҳу суббот дар кишвари азизамон танинандоз гардид.